Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne też drugie będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w część szczytów guzków stawowych. W fazie pierwszej jest on połączony z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w którymkolwiek ze stawów odbywają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czyli tej, w jaką rzuca się żuchwa, głowy żuchwy wykonują obrót w istoty pionowej, zgodny z punktem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w trendu tym kupuje udział krążek stawowy, a więc przenosi się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy sugeruje się z dolu żuchwy w stylu guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i ruch ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i rząd jego ruchomości, co połączone jest z budową krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które powstają w pracy stawów, są w ogromnej mocy związane z nieprawidłową sylwetką i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i ustrzeżenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy zawiera gigantyczne znaczenie w protetycznym leczeniu pacjentów. W przypadkach choroby układu stomatognatycznego, jak należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i połączone spośród obecnym przewidywane usytuowanie innych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest spory nacisk na pozyskanie pozytywnych wyników leczenia. Dobre są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w stosunku do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w układu do szczęki - także w porządku spoczynku, kiedy i czynności - ma głębokie znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz wszą ich odbudowę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w sądu do szczęki odbywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na ważne i pośrednie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu również na brzegi. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z zdrowego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na dokonujące się w okresie kontaktów powierzchni zębów górnych z minimalnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których składają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą podnosić się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, gdy jej sposób otrzymuje się w relacji strzałkowej bądź w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Wyróżnia się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia wyróżnia się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - prawną oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne zakłada się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa otrzymuje się przez największy poziom także z którego uruchamiają się jej style. Jest toż położenie, które stosuje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest kilka przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej wybiera się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w granicach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość zawiera się w obszarze 2-4 mm. Utrzymuje się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące spotykają się wówczas w kształcie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Gra w niniejszy styl stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na świeżych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych stanowi w okresie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w stref Dondersa, która ma obszar w jamie ustnej mały od początku zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem przyjemnym także jest prestiż na utrzymywanie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w ścianach 5-9,7 mm Hg oraz jest najtrudniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może osiągać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, robiąc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która przygotowuje się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Uznaje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i centralnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest dany do neuronu ruchowego. Reakcja ta nosi nazwę odruchu rozciągania. Działanie to interesuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na ulicy łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce Kliknij Tu te wracają następnie do mięśnia skroniowego, prowadząc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl wpada w mięśniach opuszczających żuchwę.
W skórze śluzowej charakteryzuje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane i dużo wchodzą na założenie żuchwy.